MiVaBo wil een modern mindervalidenbeleid op Bonaire. Dat wil zeggen dat er allerlei nieuwe voorzieningen en regels zijn die het mensen met een handicap makkelijker maken hun dagelijkse leven zélf te leiden. Het eilandbestuur, de ambtenaren en de managers van de publieke en commerciële instellingen moeten daarvoor zorgen.
MiVaBo zit hen achter de broek. En dat heet lobbyen, een dagelijkse bezigheid van MiVaBo.
Onder andere stuurt de stichting brieven naar de Eilandsraad, de Gedeputeerden en de Gezaghebber en worden deze met enige regelmaat op de koffie uitgenodigd om even bij te praten. MiVaBo wil dan bijvoorbeeld weten of het al opschiet met die nieuwe Wegenverkeerswet waarin de mindervalidenparkeerplaatsen zijn opgenomen. Pas dan kan de politie namelijk ingrjipen als mensen die daar geen recht op hebben, op zo’n parkeerplaats gaan staan.
Het is maar een voorbeeld; er spelen tientallen zaken die te maken hebben met mindervalidenbeleid. De toegankelijkheid van openbare gebouwen, maar ook de eisen die worden gesteld bij nieuwbouw van woningen. Beleidsmakers en politici hebben wel steeds meer oog voor deze zaken, vindt het bestuur van MiVaBo, maar het kan beter. ,,Ze hebben nogal eens de neiging bij de ontwikkeling van nieuw beleid helemaal te vergeten dat een groot deel van de bevolking een of andere handicap heeft. Gelukkig zijn wij er dan om hen hierop te wijzen. Voordat de kans voorbij is.”
Een ander belangrijk onderwerp waar MiVaBo de overheid en semi-overheid achter de vodden zit is de voorlichting aan de Bonairiaanse bevolking. ,,Heel veel mensen weten niet eens waar ze recht op hebben. Dat ze met een briefje van de huisarts bijvoorbeeld een douchestoel zouden kunnen krijgen, of een stok. MiVaBo wil de Bonairianen die informatie op zich best geven, maar in eerste instantie is dat een taak van die overheid zelf.
Het Zorgverzekeringskantoor bijvoorbeeld, kan veel gerichter voorlichting geven dan het nu doet. MiVaBo kent veel voorheen vervelende en zelfs schrijnende gevallen van mensen die maar aanmodderen omdat ze niet weten dat ze om hulp kunnen vragen. Dat is kwalijk want onnodig. MiVaBo bestaat maar uit een paar vrijwilligers, die kunnen al die individuele hulp niet volhouden. Maar de overheid heeft er een heel apparaat voor!”